Pedagogika cyrku
Cyrk często kojarzy się z namiotem cyrkowym oraz niemożliwą do opanowania umiejętnością żonglowania. Jednak metody cyrkowe to także fantastyczna baza do pracy z grupami zróżnicowanymi ze względu na wiek, możliwości i potrzeby.
Rozwój pedagogiki cyrku
Pedagogika cyrku to metoda wspomagająca, która łączy umiejętności cyrkowe z wiedzą artystyczną oraz celami pedagogicznymi. Odwołuje się do zabawy, hobby, aktywności fizycznej oraz działań artystycznych. Jako metoda wykształciła się już na początku XX wieku, gdy popularność zdobywała pedagogika progresywna. Jednak w Europie, szczególnie w Niemczech i Francji, tzw. nowy cyrk spopularyzowano dopiero w latach 70. XX wieku. Starano się wtedy odejść od obecności zwierząt, zaś na pierwszy plan wysunięto formy teatralne.
Co ciekawe, już w 1917 roku w Stanach Zjednoczonych Edward Flanagan założył Boys Town, czyli miasteczko cyrkowe dla osieroconych dzieci. Dzięki swoim występom artystycznym ukazywały problem swojego ubóstwa, zbierając jednocześnie środki na utrzymanie.
W okresie powojennym cyrki młodzieżowe rozwijały się także prężnie w Europie. W Berlinie do dziś działa Cyrk Cabuwazi, który prowadzi zajęcia m.in. dla młodzieży i młodych bezrobotnych.